Geïnspireerd door een vluchtige zin in een kluchtige film
die langer bleef hangen dan de aftiteling...
'A poem is supposed to go slow' - In her shoes
Als pralines nauwgezet op hun plaats
klinken haar woorden herkenbaar of ... tegendraads?
met nergens één te weinig of teveel
balancerend met elkaar, samen heel.
Lees haar traag,
laat geen woord onbehaagd.
Geef haar tijd om te ontdooien
haar verhaal laag per laag te ontplooien.
Voel haar transformeren onder je lippen
haar zachtjes aan alle emoties nippen.
Ze is altijd een mysterie dat zich onthult:
zelfs als ze je tijd vol lult,
of durft dat eigenzinnig ding in je handen
ongemerkt je vingers verbranden?
Hoe jij haar leest, daarin ligt het verschil:
maken de woorden je wakker of net stil?
Kruipen ze van je kruin tot je hiel?
Blijven ze kleven aan je ziel?
Misschien zitten ze al onder je skin,
dwarrelen ze rond en nestelen zich in.
Balans, cadans, in trance
met krullende mondhoek en gouden glans?