De mens is best een ijdel dier en ik ben daar geen uitzondering op. Binnen enkele maanden word ik veertig en de dertiger in mij ging daar niet mee akkoord (net zoals de twintiger in fel protest ging toen de dertig voor de deur stond). Ik weet het, rijpere lezer, ik hoor je al denken: maar piepke toch, je moest eens weten...
Maar kom, de negen laat me altijd wennen aan de nul en als het moment zover is, heeft het protest plaats gemaakt voor aanvaarding. En deze keer lag de berusting verscholen in dit tekstfragment uit Bridges of Madison County van Robert J. Waller:
'Lichamelijke schoonheid was een aardige bijkomstigheid,
maar hij hechtte veel meer belang aan intelligentie en hartstocht
die ontsproot uit het leven zelf,
het vermogen te ontroeren en ontroerd te worden
door de fijne nuances van het verstand en de geest.
Dat was de reden dat hij de meeste jonge vrouwen onaantrekkelijk vond,
ongeacht hun uiterlijke schoonheid.
Ze hadden nog niet lang genoeg geleefd
om de eigenschappen te bezitten die hem interesseerden.'
- Robert Kincaid
In de fleur van ons leven zouden we liefst de tijd laten stilstaan om de rest van ons dagen in schoonheid te vertoeven. Mais... c'est la vie: eind de dertig blijven de lachrimpels gegraveerd rond onze ogen en mond, vertraagt ons metabolisme en blijven die kilo's makkelijker plakken. En tenzij we sporten begint inspanning ook meer moeite te vragen: we zijn geen springerige playbunny's meer (als we dat al ooit geweest waren).
Op een bewolkte dag blijk ik niet als enige mijn spiegelbeeld glad te strijken, zo blijkt uit de silicone- en botox - avonturen van leeftijdsgenoten. Bij een reünieaflevering van Friends op TV herkende ik sommige personages bijna niet meer door inspuitingen en andere ingrepen. Nee, inspuitingen met naalden zijn me een brug te ver, ik word liever volgeling van Robert Kincaid in Madison County. Die rimpels schetsen onze levenswijsheid en het impulsief enthousiasme maakt plaats voor meer doordachte keuzes.
Een tijd geleden werkte ik met m'n groep 'voordracht' aan een promofilmpje om het LOS (LOchristi Sierteeltmuseum) te promoten. Dankzij de cultuurdienst leerden we cameraman Thomas Aerts kennen, een jonge leeuw uit Lochristi die volop zijn eigen zaak uit de grond stampt (www.visualaerts.be).
Door te werken met m'n jong tienergeweld werd hij geconfronteerd met zichzelf: tijdens je studententijd beschouw je jezelf nog als 'jeugd'. Maar eens afgestudeerd en in het werkveld ben je ongemerkt opgeschoven naar 'jongvolwassenen'. En dit besef zonk nu bij Thomas in.
'Ik ben tien jaar ouder dan hen' bracht hij verbouwereerd uit. 't Was wel een herkenbare, grappige situatie waar ik allang mijn vrede mee heb. Mijn leerlingen noemen me soms per ongeluk 'mevrouw' omdat ik waarschijnlijk de leeftijd heb van hun leerkrachten. Pfff, middelbaar studenten hé.
'Wij schelen toch ook bijna twintig jaar' relativeer ik, waarop Thomas opnieuw verrast kijkt. Zijn mimiek bevroor als een volgespoten Courtney Cox...
'Twintig jaar? Ben jij dan al 40?'
'Bijna...'
De draaidag werd een geweldige ervaring die gevierd mocht worden met slagroom op de taart. Ja, ik heb me bij deze een taart genoemd, maar nog lang geen ouwe :)
Bovenstaande foto behoort tot een filmpje, dat door technische redenen hier niet gepost kan worden maar wel op m'n Facebookaccount terug te vinden is. Smakelijk ;)