Nu weer wat meer kan en mag zinkt pas binnen hoe subtiel corona binnensloop in m’n dagelijkse leven. Terwijl vuistjes en elleboogjes geven het nieuwe normaal werden, vertoonde m'n lijf afkickverschijnselen...
Verjaardagen, pensioenen, bruiloften, geboortes, verhuizingen, diploma’s, nieuwe jobs... passeerden zonder mijn naasten eens goed te mogen vastpakken. Gelukkig mocht ik mijn man, kinderen en pepe (mijn knuffelcontact) nog vastpakken of ik had me emotioneel verwaarloosd gevoeld. Begrijp me niet verkeerd: rationeel stond ik volledig achter de maatregelen en paste ik de regels strikt toe om mijn gezin, familie en vrienden te beschermen. Maar mijn lijf hongerde naar huid en werd rusteloos. Huidhonger dus...
Vooraleer je denkt dat het een zelfverzonnen hersenspinsel is... volgens het Algemeen Nederlands Woordenboek betekent huidhonger:
'een sterke behoefte aan lichamelijk contact, aan aanraking via de huid, zoals die zich vooral bij baby's en bejaarden manifesteert, ook in algemenere of seksuele zin: sterke behoefte aan huidcontact, om gestreeld of aangeraakt te worden.'
Al kom ik niet echt uit een knuffelfamilie en wimpelde mijn eerste lief knuffels af met 'mannen doen dat niet', de eerste knuffel die ik van m'n man kreeg staat in m'n geheugen gegrift. Hij nam me vast met zijn hele zijn en drukte me zo intens samen met zijn sterke armspieren dat ik op slag een maatje smaller werd (tot hij me losliet uiteraard). Spontaan kreeg ik een astma-aanval, niet echt romantisch... En toch maakte het zoveel in mij los dat ik die ervaring met geen woorden beschrijven kan (lap, de logopediste heeft een woordvindingsprobleem...). Langzaamaan maakte die knuffelbeer de knuffelbeer in mij wakker, maakten we tijdens dat knuffelen twee kleine knuffelbeertjes en leefden we nog lang en tevree...
Hoezeer ik knuffels miste tijdens corona overviel me pas toen ik voor het eerst opnieuw borsten knuffelde (en in de eerste plaats mijn vriendin natuurlijk. Gelukkig heb ik veel vriendinnen met borsten, allemaal eigenlijk. Al knuffelen de dikkere iets zachter, ik wil niet discrimineren). Ok, net iets teveel borsten in één zin... terug naar dat moment:
Al maanden drentelde ik onwennig rond bij het zien en afscheid nemen van m’n vriendinnen.
Na een deugddoende babbel - die zelfs even in elkaars ziel liet kijken - pakten onze dubbel gevaccineerde lijven elkaar eens goed vast. Zo vastpakken alsof je anders van een klif valt. Omdat dat hard nodig was, noodzakelijk om te over - leven zelfs. Met haar armen om me heen geklemd verlichtte ze het beklemd gevoel in mij. Haar weelderige boezem tegen de mijne (minder weelderig weliswaar, al hoor je me zeker niet klagen) voelde zo gezellig en warm aan als thuiskomen. Want hoe innig mijn man mij ook met hart en ziel knuffelt, knuffelen met borsten is toch anders en minstens even levensnoodzakelijk. Bij deze doe ik geen oproep aan hem om ook borsten te kweken, hij is goed zoals hij is. Nee, soms moet ik gewoon borsten knuffelen. En dat is even nodig als het knuffelen van een stoppelbaard of haren vol glitter en snoep. Het is geen of/of - verhaal maar een en/en- verhaal. Een mens heeft het gewoon allemaal even hard nodig om zich goed te voelen in zijn of haar vel.
Dus voortaan heb ik er een nieuwe hobby bij: borsten knuffelen. Grote, kleine, dikke, dunne, (alleen geen onbekende)... allemaal welkom!