Mijn favoriete moment van de dag is het moment net voor het ochtendgloren...
Het hele huis is nog in diepe slaap, mijn hoofd is nog zo leeg dat ik mezelf hoor denken en de zon zit nog te twijfelen achter het ochtendschemer. De lokroep van de ontluikende ochtend trekt me uit bed, tegen de wil van m'n hoofd en zelfs verstand in (deze zijn niet altijd één en dezelfde voor alle duidelijkheid). Al voelt mijn lijf nog hondsmoe door een korte nacht en smeekt het mijn hoofd om te blijven liggen - zelfs het ochtendduister twijfelt nog volop of hij zal schemeren of duisteren - ik. moét. opstaan. De drang is te groot om in dat met kaarsen verlichte duister te zitten wachten. Wachten op de zonsopgang.
Dat wachten heeft iets magisch want het is overal even stil: buiten, in mijn huis en in mijn hoofd. Puur genieten voor mij. Ik heb dat soms nodig, liefst dagelijks, zo wat stilte in mijn hoofd. Daarom dat mijn vermoeide lijf het nooit wint van die drang. In dat stille schemerwachten kan vandaag nog alles worden: stralend, bewolkt, grijs, stormachtig, ...
Maar ook mijn dag kan nog alles worden: een luie dag in de zetel met een boek, schrijven op m'n virtuele blad, een actieve dag in de tuin, kokkerellen in de keuken om een tafel met eten te vullen,, cello spelen,... Toegegeven, veel hangt af van de beslissing van die weifelende zon. Als ze beslist te stralen, trekt ze ons naar buiten en activeert ze de zonnepanelen in ons lijf. Dan kriebelt het om te doen, bezig te zijn... Zonder haar blijven we veel meer cocoonen.
Terwijl mijn mans hoofd heel de dag leeg blijft, vult het mijne zich als vanzelf met een to do-lijst, vervelend familietrekje. En als ik mijn lijstje luidop begin te verwoorden - wat al heel vermoeiend klinkt - bekijkt mijn man me met een verbaasde blik van: 'oh, ik dacht dat het een lege dag ging blijven'. Ja, hij is dé mindfull-man bij uitstek: altijd in het moment van hier en nu.
Maar op een vrije zondag is de vraag niet: wat moet er nog gebeuren? Nee, daar hebben we een hele werkweek voor. De vraag is: wat wil ik vandaag eens dolgraag doen? Ja, je hoort het goed: ik vervang het moeten-lijstje door een mag-lijst. Omdat een lijstloze dag momenteel nog te moeilijk is, tenzij ik een dag in kunstmatige coma kan. Want sommige dagen klinkt dat als een heel verleidelijk aanbod.
En als je erin slaagt iets te kunnen doen waar je echt veel zin in hebt, geeft dat zoveel voldoening alsof je batterij net met zonne - energie volledig opgeladen werd. Een moment waar je drie keer van geniet: het moment dat het idee in je hoofd opkomt, als je het aan het doen bent én 's avonds of de dag erna terwijl je nog nageniet.
En dan is het plots zover: een oranjerode stip wordt zienderogen een streep en een steeds groter wordende kaasbol (in mijn hoofd wel, als een echte Bourgondiër zie ik overal eten in) die de horizon in een palet van intense én pastelzachte kleuren schildert. De zon worstelt zich als een ongeduldig kuiken uit een ei los van de horizon. En op minder dan tien minuten tijd wordt ze geboren: die adembenemende oranjerode levensbron. Maar hoezeer ze ook straalt, binnen de kortste keren transformeert ze opnieuw tot een oogverblindend glimmende bal die steeds hoger en hoger de hemel in klimt. Elke keer is ze gewoonweg prachtig.
Een zalig gevoel overvalt me bij het besef dat ik iets wonderlijks mocht meemaken. Hoe wonderlijk die dagelijkse geboorte op zich al is, straalt haar magie ook op mij af. Naarmate haar zonnestralen stilaan meer schaduw verdrijven en aarde verwarmen, vullen ze mij met energie, goesting om mijn dag te beginnen. Wat is die zalige lentezon onweerstaanbaar mooi.
Heel soms zijn er zelfs werkdagen wanneer alles tegenzit : onverwacht loopt je werkplanning vast, door overmacht kan je je werk niet kan uitvoeren en ineens krijg je vrije tijd in de schoot geworpen...
Gestolen momentjes waarin je onverwacht kan genieten van een lekkere tas of glas, iets interessants kan lezen, een leuke babbel met een vriend(in), ... en je dag net iets anders kan inkleuren dan voorzien. Zelfs dan kan élke dag nog alles worden...