Terwijl ik de blauwe cape om mijn hals knoop danst de witte streep al mee op mijn springerige ritme en schiet mijn broer me als een raket voorbij: de living uit, keuken in. Ik hoor de telefoon zeurderig rinkelen en hoor meme reclameren: de raket moest van koers veranderen...
Ik zet me schrap en schiet de raket achterna. Als ik de keuken binnenkom zit ons meme aan haar bureau: druk telefonerend en schrijvend in haren boek.
Het is nog maar elf uur 's morgens maar de zon staat al zo hoog dat de perseinen naar beneden zijn en het licht door de spleetjes naar binnen piept. Op het kookvuur staan grote kookpotten te dampen en de oven maakt een blazend geluid. En ik sta in m'n sponsen shortje en T-shirt én de magische cape natuurlijk, anders was het geen superheldenuniform. Mijn meme gaat terug naar haar kookpotten. Als ze een deksel opheft komt de geur van kaassaus me tegemoet, ze roert er nog eens in. Dan zet ze het vuur af, haalt ze haar grote glazen kommen uit de kast en begint er een te vullen met hespenrolletjes. Joehoe! Daarna kantelt ze de kom kaassaus tot die er als lava uitstroomt: één voor één verdwijnen de rolletjes onder de lava. Deze dag kan niet meer mis gaan, ik voel het nu al!
Ineens zoeft de raket vlak voor mijn neus voorbij, begint de telefoon terug zagerig te rinkelen en wordt er aan de deur geklopt. Mijn meme zucht, zet haar vuur terug lager, roept dat ik moet gaan opendoen, gaat terug aan haar bureau zitten en neemt de telefoon op. De facteur staat aan de deur. Ik laat hem binnen, hij kent de weg. Nog voor hij aan de keukentafel gaat zitten giet meme hem al een dreupel uit. Terwijl ze een tweede kom met puree vult hoor ik ze babbelen. Kom nummer 2 verdwijnt in de oven als ik de raket onder meme's bureautje zie zitten. Ik sta klaar voor mijn strijd tegen de misdaad!
Dan zie ik de post in de facteur zijn hand: middenin steekt een oranje felgekleurd boekje uit. Oh nee, is het alweer maandag? In de grote vakantie lijken alle dagen hetzelfde en eindeloos lang tot ze plots op blijken te zijn. Speeltijd is voorbij voor mij. Mijn broer grijnst zijn tanden bloot, die kleine slimme boef mag gewoon verder spelen.
Met een ruk trek ik m'n superheldencape los en word ik terug een gewoon meisje van tien dat met pen en boekje aan de keukentafel gaat zitten. Op de gele kaft staat VAKANTIEVRIEND met een lachende clown eronder die me wil overtuigen dat 'leren leuk is'. Vorige zomer liet ik me er nog aan vangen maar nu trap ik er niet meer in. Hij steelt mijn tijd en kluistert me aan de keukentafel. Al probeer ik er nog zo hard onderuit te komen, de clown wint elke keer. Hopelijk staat er veel taal in en weinig rekenen. Aarzelend doe ik het boekje open en kreun ik: oh nee, klokken! De facteur doet dat precies ook niet graag want hij stelt zich recht en gaat terug naar buiten terwijl de telefoon al opnieuw rinkelt. Gelukkig kan ik vandaag nog kiezen welke pagina's ik maak, tegen het eind van de week ben ik gejost.
Deze straf kent maar één voordeel: als ik mijn werk af heb als meme het dessert maakt, mag ik de pannenlikker aflikken. En heel misschien - als ik het heel lief vraag - mag ik de smaak zelfs kiezen: chocolade is lekker, vanillepudding met stukjes ananas mijn favoriet maar... smoelpap met rozijntjes een zeldzaamheid.
Als ik op tijd klaar wil zijn om het dessert te kiezen zal ik er mogen invliegen maar het is zo warm en die telefoon rinkelt om de vijf minuten. Als mijn eerste blad taal af is, vraag ik poeslief: 'Meme, wil je gele crème maken met stukjes ananas?' Ze lacht en knikt in mijn richting terwijl ze in de kokende melk staat te roeren. Opnieuw die verdomde telefoon: het vuur gaat terug zachter en geduldig schrijft meme van alles op. Als ze even later de koffiepotten naast haar vuur klaar zet zit ik bijna te kwijlen op mijn rekenblad. Ik hoor het geluid van krakend metaal. Komaan Evy, maak dat blad af! Ze is de ananasringen al in partjes aan het snijden en aan het verdelen over de kommetjes. Opnieuw de telefoon. Je bent tijd aan het winnen, Evy, sneller! De tijd op m'n blad klokken vloog nog nooit zo snel voorbij als nu. Voorzichtig giet ze de goudgele brij uit in de kommetjes, de stukjes ananas komen vrolijk bovendrijven terwijl ik de laatste antwoorden in m'n boekje krabbel.
Vrijheid heeft nooit zoveel naar vanille gesmaakt als op de leeftijd van tien.