Pas toen ik zelf mama werd dacht ik terug aan de woorden van m'n jeugdvriend: 'mijn pa was de lijm in ons gezin, hij hield ons bij elkaar'.
Destijds kon ik me niet voorstellen wat hij hiermee bedoelde, hoe hij zijn gezin als een kaartenhuisje in elkaar voelde zakken door het verlies van zijn vader. Zijn warm nest kon ik me simpelweg niet voorstellen want het mijne zat helemaal anders in elkaar. Pas nu, een leven later met zelf twee dochters, begrijp ik zijn woorden...
Al had ik nooit gedacht dat ikzelf die lijm zou zijn in ons gezin. Zelfs na de komst van m'n dochters waande ik mijn rol nog steeds vervangbaar en misbaar. In mijn hoofd kon een vader alles even goed als een moeder. En dat is ook zo. Maar elk heeft zijn unieke aanpak waarop elk kind met haar eigen karakter op reageert. Intens maar prachtig hoe gelijkaardige karakters kunnen knetteren als vuurwerk en tegengestelde persoonlijkheden soms als bliksem de lucht doorklieven. Had ik zonen gehad was de boodschap waarschijnlijk niet zo sterk bij mij doorgedrongen. Maar ik kreeg dochters die (nog) naar me opkijken en me als hun rolmodel kopiëren, tot in de kleinste details. Zeer confronterend maar ook helend voor een gecraqueleerd zelfbeeld.
Als ik in de tuin werk, komt er vroeg of laat eentje naar buiten om me te helpen of aandacht te vragen. En als ik lang genoeg bezig blijf, passeren ze allemaal de revue met wereldproblemen waarbij ze mijn interventie levensnoodzakelijk is: 'Wanneer kom jij nu naar binnen? Want dat draait binnen in het honderd!!' Doorheen de dramatische schreeuw hoor ik: 'Kom binnen, we hebben je nodig want met jou erbij is het leuker.' Elk vervult meerdere rollen in een gezin: een zorgende rol, een stimulerende om zelf z'n weg te zoeken, dat duwtje in zelfstandigheid... Vroeger zag ik enkel mijn trekkersrol: hoe ik m'n gezin geregeld diende aan te zwengelen tot actie in het huishouden, huiswerk, ruzies op te lossen... Maar er schuilt ook een kracht in: je prioriteiten en waarden die je wil meegeven in hun opvoeding wegen evenveel door. Al zit hun unieke persoontje in de notendop al klaar, ze laten zich best nog wat kneden, bijvijlen,... En het mooiste van dit alles: je mag ze helpen groeien en bloeien.
Oudercontacten zijn voor mij energiebommetjes: een neutrale buitenstaander vertelt ons hoe zij of hij ons kind dagelijks ervaart. En we hebben daar al prachtige dingen te horen gekregen waarvan ik denk: wauw, wat een prachtig mens is onze dochter! Ja, de tonnen energie die ik erin steek zijn het waard want zie eens wat zij er op hun beurt mee doen! Na elk oudercontact groei ik centimeters. Ik enthousiasmeer ze meer dan ik besef, gewoon door mezelf te zijn en te stralen in de dingen waar ik van hou. Zo wil ik ze stimuleren om zichzelf en hun drijfveren te ontdekken en uit te groeien tot de prachtvrouwen die in hen schuilt. En voorlopig profiteer ik er nog lekker van dat m'n woorden nog impact hebben :)