Als ouders zijn we bewust met onze dochters' ontwikkeling bezig, daarom ontzeggen we hen ook niet de meerwaarde van nutteloze ruzies over de enige juiste vulprocedure van de vaatwasmachine of nodeloze discussies rond het 'jij-hebt-anoniem-sporen-achtergelaten-in-de-wc-pot-en-ik-ga-dat-nu-zonder-morren-poetsen' - beurtsysteem.
Met het oplossen van die wereldverbeterende ruzies willen we hen iets meegeven: dat je respectvol kan ruziën en het achteraf telkens weer goed maakt omdat we elkaar graag zien... om de week erna weer te oefenen met datzelfde vaatwasdeblacle...
Van een collega hoorde ik onlangs dat zij ruzies thuis weten uit te stellen tot hun zoontje in bed ligt.
Bij ons lukt dat niet want:
1. onze kinderen blijven te lang wakker en zwermen altijd ergens om ons heen
2. als je een ruzie enkele uren moet uitstellen verliest dat toch wat van zijn passie en wordt het een vergadering
Ondertussen popelen onze dochters van 8 en 10 ook om hun sociale vaardigheden te trainen met geroep en gegil dat ons soms een hele dag om de oren slaat. Wat begint met een enkele onschuldige gil wordt als snel een duet dat steeds hoger, luider, dramatischer klinkt en... dan nog een toon hoger.
En als de woorden allemaal uitgeschreeuwd zijn maar de oorlog nog niet gewonnen voelt beschouwt een mini-mens zich zo onmachtig dat de klop of kneep al uitgedeeld is nog voor het brein alarm kan slaan met: 'dit is geen goed idee'. Oog om oog natuurlijk, dus krijgen ze in een mum van tijd een pijnlijk cadeautje terug waardoor ze nu ook hysterisch beginnen te huilen. Bij geluk klinken ze in canon, bij pech als een kakafonie.
Waar zitten die ouders met hun bewust ouderschap? hoor ik je denken. Groot gelijk, kritische lezer... Wel, gezien het voorgaande allemaal gebeurt in amper 10 minuten en wij ons ondertussen bezig houden met computer- of huishoudelijk werk zijn we elke.keer.te.laat. In het beste geval zien we nog een dochter wegstormen naar haar kamer - wat maar één kind kan doen want ze delen een kamer, voldoende stof voor een nieuwe oorlog - en vol passie haar kamerdeur dichtslaan om stress te ontladen en vult radiostilte ons huis... Ideaal om je werk verder af te werken hoor ik je denken? Ja, dat kan nuttig zijn als je op net het punt staat om de energiecrisis op te lossen in freelance voor onze regering of je enkel nog je videocall met Zelensky en Poetin met de laatste vredesonderhandelingen moet afronden. Maar vroeg of laat moet je DOVO bellen of als zij bezet zijn: zelf de situatie ontmijnen. Tijd en ruimte genoeg dus voor ouderlijke interventie: soms alleen, soms in duo.
En dan treffen we meestal iets vreemds aan in de getroffen gebieden wat voor ons, ouders, volledig wereldvreemd overkomt: er doemen vreemd uitstekende bulten op, gehuld in textiel, als paddenstoelen uit de grond. En als we dat stuk textiel opheffen blijkt er een kind onder te zitten met haar hoofd verscholen in het deken en haar poep in de lucht. Kijk, dat hebben ze dus niet van ons. Wij doen dat nooit, maar zij dus wel: elke.keer. Pure struisvogelpolitiek.
Zouden frustraties zo makkelijker hun lijfjes uit sijpelen en de grond in verdwijnen? Er zou onderzoek moeten naar gebeuren want hoe het ook zij, als je ze zo een tijdje laten kalmeren, kruipen ze terug uit hun reptielenbrein en aanvaarden ze na een tijdje een dikke, ouderlijke knuffel. En nog wat later kan er bemiddeld worden over wat zij nodig hebben en wat ze voor de ander kunnen doen om het terug goed te maken. En dan is de dag weer een uurtje of twee gepasseerd. Nooit een saai moment dus.
Omdat hun brein soms nog overloopt van emoties die zich nog niet laten beheersen in het heetst van de strijd. Omdat ze weten dat wij ingrijpen als er bloed aan te pas komt, dat hebben we hen immers beloofd aan hun wieg.
Omdat hun ouders ook nog volop leren volwassen ruziemaken en ze kunnen ons toch moeilijk voorbij steken?!? Welk gevoel van onkunnen zouden ze ons dan geven...
Omdat wij misschien ook beter eens ons poep in de lucht steken in het heetst van de strijd, wie weet werkt dat beter dan compromissen sluiten?
Met het oplossen van die wereldverbeterende ruzies willen we hen iets meegeven: dat je respectvol kan ruziën en het achteraf telkens weer goed maakt omdat we elkaar graag zien... om de week erna weer te oefenen met datzelfde vaatwasdeblacle...
Van een collega hoorde ik onlangs dat zij ruzies thuis weten uit te stellen tot hun zoontje in bed ligt.
Bij ons lukt dat niet want:
1. onze kinderen blijven te lang wakker en zwermen altijd ergens om ons heen
2. als je een ruzie enkele uren moet uitstellen verliest dat toch wat van zijn passie en wordt het een vergadering
Ondertussen popelen onze dochters van 8 en 10 ook om hun sociale vaardigheden te trainen met geroep en gegil dat ons soms een hele dag om de oren slaat. Wat begint met een enkele onschuldige gil wordt als snel een duet dat steeds hoger, luider, dramatischer klinkt en... dan nog een toon hoger.
En als de woorden allemaal uitgeschreeuwd zijn maar de oorlog nog niet gewonnen voelt beschouwt een mini-mens zich zo onmachtig dat de klop of kneep al uitgedeeld is nog voor het brein alarm kan slaan met: 'dit is geen goed idee'. Oog om oog natuurlijk, dus krijgen ze in een mum van tijd een pijnlijk cadeautje terug waardoor ze nu ook hysterisch beginnen te huilen. Bij geluk klinken ze in canon, bij pech als een kakafonie.
Waar zitten die ouders met hun bewust ouderschap? hoor ik je denken. Groot gelijk, kritische lezer... Wel, gezien het voorgaande allemaal gebeurt in amper 10 minuten en wij ons ondertussen bezig houden met computer- of huishoudelijk werk zijn we elke.keer.te.laat. In het beste geval zien we nog een dochter wegstormen naar haar kamer - wat maar één kind kan doen want ze delen een kamer, voldoende stof voor een nieuwe oorlog - en vol passie haar kamerdeur dichtslaan om stress te ontladen en vult radiostilte ons huis... Ideaal om je werk verder af te werken hoor ik je denken? Ja, dat kan nuttig zijn als je op net het punt staat om de energiecrisis op te lossen in freelance voor onze regering of je enkel nog je videocall met Zelensky en Poetin met de laatste vredesonderhandelingen moet afronden. Maar vroeg of laat moet je DOVO bellen of als zij bezet zijn: zelf de situatie ontmijnen. Tijd en ruimte genoeg dus voor ouderlijke interventie: soms alleen, soms in duo.
En dan treffen we meestal iets vreemds aan in de getroffen gebieden wat voor ons, ouders, volledig wereldvreemd overkomt: er doemen vreemd uitstekende bulten op, gehuld in textiel, als paddenstoelen uit de grond. En als we dat stuk textiel opheffen blijkt er een kind onder te zitten met haar hoofd verscholen in het deken en haar poep in de lucht. Kijk, dat hebben ze dus niet van ons. Wij doen dat nooit, maar zij dus wel: elke.keer. Pure struisvogelpolitiek.
Zouden frustraties zo makkelijker hun lijfjes uit sijpelen en de grond in verdwijnen? Er zou onderzoek moeten naar gebeuren want hoe het ook zij, als je ze zo een tijdje laten kalmeren, kruipen ze terug uit hun reptielenbrein en aanvaarden ze na een tijdje een dikke, ouderlijke knuffel. En nog wat later kan er bemiddeld worden over wat zij nodig hebben en wat ze voor de ander kunnen doen om het terug goed te maken. En dan is de dag weer een uurtje of twee gepasseerd. Nooit een saai moment dus.
Omdat hun brein soms nog overloopt van emoties die zich nog niet laten beheersen in het heetst van de strijd. Omdat ze weten dat wij ingrijpen als er bloed aan te pas komt, dat hebben we hen immers beloofd aan hun wieg.
Omdat hun ouders ook nog volop leren volwassen ruziemaken en ze kunnen ons toch moeilijk voorbij steken?!? Welk gevoel van onkunnen zouden ze ons dan geven...
Omdat wij misschien ook beter eens ons poep in de lucht steken in het heetst van de strijd, wie weet werkt dat beter dan compromissen sluiten?