Afgelopen week was voorleesweek en die kans heb ik met beide handen gegrepen, tot drie keer toe :) Zo had ik de eer te mogen voorlezen aan knuffels (en hun eigenaars) op het knuffelslaapfeest in de bib, daarnet bij m'n oudste dochter in het vijfde leerjaar en straks bij m'n jongste in het derde leerjaar. De kunst zit erin het boek tot leven te wekken en de magie zijn werk te laten doen. Maar hoe doe je dat eigenlijk?
Allereerst is er de plek van voorlezen: gezellig bij elkaar op zachte kussens, onder een dekentje, in een zelfgemaakte kamp,... De plaats is op zich niet belangrijk als voorlezen maar gezelligheid oproept. De gezellige ontspannen sfeer is voor mijn dochters vaak al genoeg om toe te happen.
Het begint al bij de voorstelling van het verhaal: waarom koos ik dat boek uit? Is het een grappige titel of eentje dat nieuwsgierig maakt? Daar toon ik mijn interesse voor het verhaal en betrek ik de kinderen daarbij met een eenvoudige vraag als: 'wat denk jij?' (Het feit dat een volwassene zegt dat die het interessant vindt, maakt vaak al nieuwsgierig gezien veel kinderen zo snel mogelijk groot willen worden) Nog leuker is als de kinderen zelf het boek hebben kiezen, dan weet je vooraf al dat het hen interesseert. Van zodra ze reageren op je, heb je ze mee :) en dan is het een kwestie van hun aandacht te blijven vasthouden.
Het tonen van de eerste illustratie brengt de magie van het boek tot leven, nog voor ik de woorden voorgelezen heb. Ook daar weer mag er al gespeculeerd worden wat er zal gebeuren in dit verhaal... Eventueel een vraag hier en daar om ze op gang te krijgen.
Maar de magie zit hem ook in het voorlezen zelf: lees de woorden niet gewoon luidop voor met intonatie. Hoe beter je je als verteller kan inleven, hoe meer je het verhaal tot leven wekt. Ik voer dus de dialogen op aan de kinderen terwijl ik naar hen kijk (met vragende blik of waarschuwende vinger als het verhaal dat vraagt). Regelmatig oogcontact is heel belangrijk om hen te betrekken bij het verhaal.
En vroeg of laat is er een geluidje dat al beter gemaakt wordt dan verteld, samen of door de kinderen alleen (vb. 'er wordt op de deur geklopt') Sommige geluiden klinken gewoonweg beter door een kind dan een volwassene (vb. De muis kwam te voorschijn... Hoe klinkt een muis alweer?). Wetende dat ze zelf mee de geluiden mogen maken luisteren ze nog aandachtiger verder.
Maar aan alle verhaaltjes komt vroeg of laat een einde... soms eentje dat zo'n warm, donzig gevoel achterlaat of niet... Ook dat is een leuke om te beluisteren bij kinderen: Wat vond jij ervan? Hoe zou jij het laten eindigen? Als jij er ook een warm gevoel aan overhoudt heeft de magie voor de tweede keer zijn werk gedaan: zo eentje dat een verteller en luisteraar bij elkaar brengt, met elkaar verbindt... Pure magie :)
Veel leesplezier
PS: Pssst, ik wil je een geheimpje verklappen: je mag die magie gerust verder laten duren dan een week, liefst een heel jaar lang...