De wintermode laat straten vollopen met bruine, beerzachte winterjassen.
Meestal zit daar een vrouw in die op slag een veel hogere aaibaarheidsfactor krijgt. Was ik een man, dan plooide je gezicht nu in een gedegouteerde grimas.
Maar als vrouw mag ik me iets meer permiteren dus...
In mijn fantasie loopt het vol met levensgrote teddyberen die je naar believen mag vastpakken en knuffelen. Gezien de jassen zelfs 'teddyjassen' genoemd worden, vind ik dat ze er zelf om vragen om geknuffeld te worden maar... mijn hoofd vertelt me dat ik dan meerdere pv's aan m'n been heb wegens aanranding. Gelukkig wint mijn hoofd het van mijn fantasie en kan ik me beheersen.
Maar daar gaat dit verhaal eigenlijk niet over. Nee, dat vindt veel dichter bij huis plaats, in ons huis eigenlijk. Kijk, de feiten vonden plaats om 6:15 zaterdagmorgen, in het donker van onze slaapkamer.
Als moeiijke slaper probeer ik mezelf in slaapmodus te houden door licht en lichte conversatie te vermijden. Daarom strompel ik dan ook als een halve zombie het bed uit, op de tast naar het toilet en terug het bed in. Maar toen ik nu terug in bed kroop grepen twee armen me vast. Ja, ik werd het bed ingesleurd en verdween volledig onder het donsdeken. Ik, slaapdronken, besefte amper wat er gebeurde terwijl het beddengoed al zorgvuldig goed gelegd werd en de misdaad op slag verdoezeld werd. De situatie zag eruit als een vredig, romantisch tafereeltje. De dader had duidelijk ervaring. Nu ik eraan denk: ik vrees dat ik daar toen ook bij was, het trauma komt terug...
Terwijl sommige vrouwen veel geld betalen om in schoonheidscentra vet uit te zweten in speciale cabines die je een smallere taille beloven in enkele weken, kreeg ik een gratis sessie waar ik me letterlijk uit probeerde te wurmen. Ik ben immers niet een van die vrouwen. Maar de greep van de armen - sommigen noemen dit knuffelen, anderen een wurggreep - werd steeds strakker. Als ik me stil hield kreeg ik als beloning een kusje en een aaitje. De dader had één zwak punt in zijn strategie: na een tiental seconden voelde ik hem wegzinken in een diepere slaap en verslapte zijn houdgreep. Dus als ik mij stilhield kon ik mezelf redden uit deze hachelijke situatie.
Het probleem is dat de dader geen greintje schuldbesef of - inzicht heeft. Hij ontkent telkens met uitgestreken gezicht staalhard de feiten - geen toeval dat hij in de staalsector aan de bak komt - met het uitvlucht: ik was aan het slapen. Nee, hij pleit dus bij elk feit ontoerekeningsvatbaarheid. Lap, wees daarmee getrouwd... Oei, dat ben ik ook :s