Had je me vroeger gevraagd wat ik zou doen als iemand mijn gsm uit m'n jaszak zou stelen, had ik nooit geantwoord wat ik eergisteren instinctief deed... Ik ben nog onder de indruk van mezelf... POWERWOMAN !
Enkele dagen geleden gingen we op weekend (maar dan in de week) naar Amsterdam. Enkele uren eerder aangekomen en ingechekt in het hotel verkennen we met gezin en vrienden de stad: eerst de brede winkelstraten en dan de kleinere grachten - is waarschijnlijk wat veiliger - om de sfeer op te snuiven.
Struinend door de Spuisstraat passeren we een hal die versierd is met oude kroonluchters en prachtig mozaïekwerk, zo mooi! Daar wil ik een foto van om te herinneren. Even fotootje maken, gsm terug in de jaszak en dan naar de anderen, hand in hand met dochterlief winkels kijken. Wat ik op dat moment niet doorheb, is dat ik waarschijnlijk in de gaten gehouden word door twee zakkenrollers. Gespuis in de Spuisstraat??
Als de stoet zich even later terug in gang zet en we winkels kijken, botst er ineens iemand tegen mijn rechterschouder en mompelt een 'sorry'. Ik voel beweging in m'n jaszak. Achter mij loopt hij nog een kleuter van ons gezelschap omver. Ik steek m'n hand in mijn jaszak en voel: 'mijn gsm is weg!'. Mijn man begint de grond af te speuren, denkende dat ik hem liet vallen maar ik besef: ik ben gezakkenrold. Kwaad draai ik me om en stap ik in de richting van een steegje waar twee gasten van een jaar of twintig staan waarvan ik hun moeder al kon zijn. Vermoedelijk heb ik volgende blik op mijn gezicht: 'ah, de juffrouw gaat haar kamer niet opruimen? Dat zullen we nog wel eens zien!'. Een furie van een moeder dus. De ene heeft mijn gsm vast.
'Dat is mijn gsm!' zeg ik kordaat waarop hij hem nog eens bekijkt, de marktwaarde inschat en doorheeft dat het een ouwe fuuke is waar hij geen euro meer voor krijgt. Met een nonchalante 'oké' krijg ik hem terug alsof hij hem enkel eens wou bekijken. Ik slinger nog een 'klootzak' naar zijn hoofd - wat hem een worst zal wezen, ik weet het - voor ik volgepompt met adrenaline terugkeer naar m'n nietsvermoedende vriendengroep. Nu zinkt pas in wat ik daarnet deed, hoe assertief ik was. Ik, de eeuwig twijfelende Weegschaal. En stilletjes zeg ik 'wauw' tegen mezelf terwijl m'n dochters apetrots naar hun mama opkijken.
Was dit tien of twintig jaar geleden gebeurd, had ik aan mezelf staan twijfelen ('is hij toch niet gewoon op de grond gevallen?') en staan drentelen tot m'n gsm al in een vuilbak lag en m'n bankrekening eigenaardig verlicht werd met uitgaven tot 50 euro zonder shopherinnering.
Of ik die powerwoman blijf de volgende keer ik voorgestoken word in de wachtrij in de supermarkt valt nog af te wachten... Er zal ook geen stoere tattoo op mijn biceps verschijnen want ik heb nog steeds schrik voor naalden. Maar kom, de wapperende kamerjascape geeft mij ook genoeg sterallure thuis.
