Nicole flambeert hierboven een 'Russische omelet', een traditie uit haar jeugd.
Om mij zo te laten lachen dat ik de tranen in de ogen kreeg of erger... bijna in mijn broek plaste. En gaan we serieus zijn: na elke dochter werd 'droog blijven' een steeds moeilijkere opdracht. Werkt wel stressontladend.
Om mij een slungelige maar heel dikke knuffel te geven als ik het nodig had.
Om moord en brand te schreeuwen om 10.10 (en ons zo te laten verschieten) zodat we ons werk eens konden afzetten en weer de mens toonden achter de 'peut' (man, wat had ik een hekel aan die naam).
Om de laatste Gregoriusroddels telkens met me te delen en me niet helemaal te laten vervreemden van m'n collega's. Nu loop ik meestal weer ruim een jaar achter de feiten aan, tot grote hilariteit van m'n collega's, it's embarrasing... Ik heb nog altijd een zwak voor de zin: 'doe de deur eens dicht'.
Om ons leven op tijd en stond te relativeren zodat we weer met beide voeten op de grond staan.
Om jullie familietraditie met ons, collega's, te delen op een afterwork in je glazen appartement. In de kookles had ik het dessert 'Russische omelet' leren maken. Bleek dat je mama dat in het groot maakte (een liter ijs in plaats van één bolletje, krieken bovenop, een volledige cake errond ipv één plakje en het flamberen met authentiek kannetje en alles. Ik kreeg het wel spaans benauwd toen ik je bezig zag)
Om op te filosoferen over het leven, de zin van het bestaan op wandel naar de lagere school.
Om onze pastoraal medewerker te zijn, hét bewijs dat het leven ons ook verrassingen in de schoot werpt als we niet meer in de Sint geloven.
Om in je rebellie gevestigde waarden in vraag te blijven stellen. Je zou gesteigerd hebben tijdens de besparingen in de zorg (en ook bij ons) of de afleveringen van Godvergeten.
Om af te toe een voorspelling te doen van mijn toekomstige leven als jonge mama. Meestal zakte mijn mond open vol ongeloof en joeg je me de stuipen op het lijf met zinnen als 'natuurlijk ga jij niet meer fulltime komen werken met twee kinderen'. Als een hert dat in de koplampen keek antwoordde ik dan verschrikt: 'nee?? Wat ga ik dan wel doen??'
Om je passie voor je werk met onze kinderen met ons te delen. Hoewel we sommige collega's zagen vergroeien met hun bureaustoel wist jij het kinderlijke enthousiasme te behouden. Op een uitgeslapen dag leek je wel een ADHD'ertje, meestal voor de SOVA - trainingen in de vakantie.
Om te blijven verbazen, zelfs na je heengaan. Ik hoorde een verhaal circuleren (ja, na lange tijd had ik het toch opgepikt, het was een mirakel) waaruit bleek hoe ruimdenkend en vergevingsgezind je wel was. Best zot om iets nieuws van je te ontdekken ook al was je er niet meer.
Om al je onvoorwaardelijke liefde en in me te geloven als ik het zelf soms niet meer deed...
Om toch recht te blijven rijden op je fiets en veilig thuis te geraken na het personeelsfeest. Het mag een mirakel genoemd worden want je was serieus in de wind.
Om je ongezouten mening te geven, liefst niet over mijn middageten. Daar geldt de regel: agree we disagree.
Om préparé op je boterham te doen op Koninginnedag. Er is niets mis met je wortels eren, ook al was je genaturaliseerde Belg.
Om zo'n luisterend oor en warm hart te tonen voor je dierbaren.
Om mijn zelfgemaakte maaltijd in de ijskast te laten verkommeren en mijn gezin te enthousiasmeren tot frietjes.
Rara, wat eten we vanavond in jouw nagedachtenis? Voor wie twijfelt: ja, het is een zware opoffering ;)
Om te laten ervaren hoe liefde zelfs de dood overwint, ook na 5 jaar...
Om zo'n prachtig mens te zijn.
Lieve Nicole, ik zie je graag. Altijd.