'Rauw!' hoor ik achter mij roepen terwijl ik weg stap en ik draai mij om.
'Hebt ge 't tegen mij?' vraag ik verbaasd.
bron: Wildlight studio
'Ja, ik noem u: 'Rauw', is dat ok?' polst Luc met behoedzame blik en lage stem, zo'n baritonstem die gewoon is met veel weg te komen. En daar gaat hij nu ook vanuit...
'Dat hangt ervan af ... is het met ou of au?' twijfel ik.
'Da moogt ge zelf kiezen' bromt hij. Mhhh, ik weeg hun waarde in m'n hoofd want op m'n tong proeven ze hetzelfde.
'Nu zou 'k voor rouw gaan, straks kies ik rauw'. De stress tussen m'n schouderbladen wringt tegen: over een dik uur draag ik voor eerst in mijn leven mijn eigen teksten voor - gelukkig voor Lootsch publiek - binnen een concert. En die stress verzwaart m'n schouders en verstijft m'n nek, vandaar de rouw.
Maar als m'n vuurrode jurk haar werk doet en mijn passie laat oplaaien zet ik m'n tekst in vuur en vlam.
Eigenlijk bevalt het me wel om een bijnaam te krijgen, over m'n achternaam. ik heb immers weinig gemeen met het geslacht waar ik vandaan kom en om mijn hele leven te slijten als 'de dochter van' of 'de zus van' wil ik teveel mijn eigen stempel drukken op dit leven, mijn leven. Je mag me graag zien, onverschilligheid voelen of zelfs aversie, ... als het maar voor mij is en niet voor een achternaam waar ik geen invloed op heb. Als ik me vroeger frustreerde werd mijn achternaam een scheldnaam. Mijn improleerlinge bracht er vaak mildheid in door m'n achternaam te vervangen door m'n voornaam (ze is wijze tiener trouwens).
Een achternaam, als verwijzing naar je origine. Toen ik in Gent studeerde kreeg ik van docenten vaak de vraag of ik familie was van Prof. Erauw, prof in de Rechten.
Al is het maar een klank minder en klinkt het ruwer dan het origineel, toch voelt Rauw beter dan m'n naam. Met tijden past het zelfs bij m'n persoon.
Maar de opzet ontgaat me niet: we geven bijnamen aan mensen die we graag hebben, noem het maar een subtiele vorm van genegenheid. En na ons Reinaertavontuur en deze amoureuze vertelling mag hij dat, Van Autreve (verwijzing naar Hoge oever aan de Schelde). Ik zou Luc zeggen maar er zijn er dertien in een dozijn dus je zou nog niet weten over welke ik het heb.
Hele generaties ouders gaven hun zoon deze moderne versie van de Bijbelse Lucas als roepnaam. De Bijbelse verwijzing van 'Lichtgevende' Lucas is hem op het lijf geschreven: na een jeugd als misdienaar werd hij vorige week op slag zestig jaar jonger bij het horen dat hij de spreekstoel mocht gebruiken voor zijn Litanie. Jaja, ook dit cursief was van zijn hand.
Ik stemde al in met dit project van zodra ik hoorde dat hij meedeed, gewoon omdat hij wel 'ne wijzen' is... en een goestendoender. Maar ja, daar zat ons podium gisteren vol mee (ik inclusief). Nu hoor ik u denken: welke bijnaam ga jij deze 'Lichtgevende Hoge oever aan de Schelde' dan geven? Daar zal ik nog eens heel goed over nadenken, maar tegen ons volgende ontmoeten heb ik wel iets uit mijn duim gezogen...