Teaser...

Vorige week was het eindelijk zover! Ik bouwde m'n storyboard op aan m'n nieuwe werkplek: m'n studentenbureau op pigmeehoogte (zodat mijn minderwaardigheidscomplex rond mijn lengte van 1m en

61,5 cm niet weelderig kan tieren. Was mijn complex je nog nooit eerder opgevallen? Dan levert mijn               art nouveau-bureau uitstekend werk!)

Nog een primeur: ik ben nu mijn allereerste post aan het typen aan mijn splinternieuwe tweedehandslaptop, laten we haar Eleonore noemen. Ja, alle fijne spullen in mijn leven krijgen een naam en bij toeval zijn die fijne spullen altijd vrouwelijk, wat gestaafd werd door mijn lerares Frans destijds (dus nee, ik ben niet de enige bij wie een vijs los zit).  Eleonore sluit op elegante wijze de rij van roemrijke (meestal ex-) medebewoonsters: Clarisse (mijn vroeger bad die nu de moeder Theresia is van menig koeien), Clothilde (mijn nepbont die mij nog steeds op stoere wijze verwarmt op koude dagen), Eulalie (mijn allereerste handtas in schildpaddenvorm, die eigenlijk als kinderboekentas verkocht werd en op mysterieuze wijze verdween in mijn rommelpoel), Charlotte (mijn vroegere Nissan Micra) en Fiona (onze huidige Ford).

Om deftig aan mijn novelle te kunnen werken en tout court een storyboard te kunnen maken, drong de nood aan een eigen werkplek zich op. Na veel gebrainstorm viel de keuze op een vrije muur in de kinderkamer (jaja, je hoort het goed, ik heb één muur,  'Evy's  Wall of fame' zeg maar . Een onderneming die best wel wat tijd in beslag nam, gezien onze speelkamer een ontplofte speelgoedfabriek leek. Mits het beteugelen van de chaoot in mij wist ik in ware kleuterjufstijl een systeem met bakjes en foto's te installeren dat ik nu nog op Pavlovse wijze mijn kinderen dien aan te leren (zonder kwijl en eten krijgt een mens toch niet veel gedaan in deze wereld).  Maar ik had dit niet kunnen verwezenlijken zonder het ruggensteuntje van Eva en Melvin, die schot in de zaak brachten door onze speelkamer op te ruimen na een dagje komen spelen (nee, dit is niét de reden waarom wij het zo fijn vinden jullie op bezoek te krijgen!  't Is voor de cadeautjes :) ) Of dit een naïeve droom is, moet nog blijken. Kortom, Ik zit nooit om een doel in mijn leven verlegen. 

Na mijn storyboarden had ik enkele pakjes post -its laten slingeren op mijn gloedoude bureau, een opportuniteit die mijn dochters uiteraard niet onbenut lieten. De volgende dag lag de vloer van de speelkamer weelderig bezaaid met roze en gele briefjes, was er al een roze muur gebouwd ter inspiratie van Mexico en Amerika én merkte ik 2 nieuwe kattebelletjes op van onze dochters aan mijn white board (rara, wie vindt ze?). De cryptische boodschap van mijn 2- jarige dochter heb ik zelf nog niet ontdekt, onze oudste heeft ofwel haar mama met een groot warrig hoofd getekend óf ze gaf me net inspiratie tot een nieuw personage in mijn novelle. Dus als een vrouw met waterhoofd haar intrede maakt in het verhaal, weet je hoe de vork in de steel zat.

Naast mijn whiteboard staat een superschattige pluche hond op de foto die het hart van menig kinderen laat smelten met zijn evergreen kersthits. Om een beetje vrede te helpen verspreiden in deze wereld delen wij graag dit bundeltje geluk met anderen en geven wij onze fluwelen dierenvriend graag door aan een ander gezin om hen op hun beurt de tijd van hun leven te bezorgen... (gratis bij ons te verkrijgen).

Voor wie nieuwsgierig is naar het nieuwe hoofdstuk van In vrije val: