De koude kermis, hun jaarlijkse reünie. Terwijl Jack zijn vrouw hun bruin stamcafé naast het gemeentehuis binnenloodste, kwam de verschraalde geur van bier hen al tegemoet. Een gelukzalige glimlach verscheen rond zijn mond. Thuiskomen. Terwijl hij zich een weg baande naar hun vaste plek achterin, naast de oude juke - box, zag Jack al enkele bekende gezichten opdoemen. Een grote bruine krullenbol in zwart lederen jasje stak zijn pint lachend naar hem op. Vic. Zoals gewoonlijk was hij weer mooi op tijd, die regelteef. Hij had er altijd al uitgesprongen in hun zootje ongeregeld. Nochtans verbaasde Vic vriend en vijand toen hij na al die jaren politie getreiter aankondigde bij de politie te gaan. Iedereen dacht dat hij doelde op het vereffenen van zijn openstaande boetes. Hij had elke mogelijke reden tot bekeuring verzameld op zijn palmares. Toch bleek hij het nog te menen ook. Het ongeluk met zijn zus had hem voorgoed veranderd, elke keer hij haar zag zitten in haar rolstoel woog het schuldgevoel loodzwaar op zijn schouders. Had hij geen show willen verkopen voor die griet, was zij niet onder die auto terecht gekomen.
Pas toen hij enkele meters de kliek verwijderd was, zag Jack de blonde haardos naast Vic: zijn neef en beste vriend Pete. Hij was dan misschien wel twee koppen kleiner dan de rest en zag er in alles de tegenpool uit van Jack: een onzekere, gesloten kerel met brilletje en ontwijkende blik. Maar hondstrouw, Pete was de enige waarvoor Jack door een vuur zou gaan. Als jongetjes samen kampen bouwen, sigaretten roken, met zelf opgedreven brommers de buurt onveilig maken, achterhalen hoe je zoveel mogelijk meisjes kon versieren, elkaar in of uit caféruzies zien te houden. Samen hadden ze het allemaal beleefd. Waar je Jack zag verscheen ook Pete, Schaduw voor de vrienden.
Enkele glazen later stonden ze allemaal rond Jack verzameld naast de oude jukebox, hij voelde zich echt in zijn element: omringd door de ruige bende kerels waarmee hij als zestienjarige wekelijks uitging. Doorheen de jaren waren de liefjes wel gewisseld, soms verwisseld, maar zijn maten bleken nog geen steek veranderd: grote, stoere beren van kerels met ondertussen grijzende haren en vollere baard maar nog steeds die guitige jongensachtige blik in hun ogen. Koploper was ongetwijfeld Jim, een tienjarige jongetje verstopt in een breed, getatoeëerd mannenlijf. Knap om zien, toegegeven, maar menig vrouw had zich al mispakt aan de eeuwige player die steevast elke vrouw in zijn gezichtsveld keurde en als ‘kippetje’ bestempelde. Eén voor één waren ze overtuigd geweest hem te kunnen veranderen maar het enige wat veranderde was hun bewondering die onvermijdelijk omsloeg in jaloezie, de doodsteek voor al zijn prille relaties.
Jack stond diep in gesprek met zijn drie BFF’s (een grapje van zijn twee dochters) toen het geluid van klinkend glas alle gesprekken liet verstommen en de hoofden richting Jack en zijn vrouw liet draaien, waarop de elegante, grote brunette spontaan het woord nam: ‘Nu we hier allemaal samen zijn willen Jack en ik een aankondiging doen: volgende maand zijn wij 15 jaar getrouwd!’ Spontaan gejoel en applaus overspoelden haar woorden. Toen enkele minuten later de uitgelatenheid wegebde vervolgde ze: ‘om dat te vieren gaan wij onze huwelijksgeloften hernieuwen, met onze twee dochters als getuigen.’
‘Geen huwelijksgeloften zonder bokkenfuif, hé Jack!’ weerklonk boven het gejuich en geklap uit, waarop een bulderlach door de groep schalde. Jack slaakte een diepe zucht die boekdelen sprak. Zijn vorige bokkenfuif lag hem nog zwaar op de maag en dan mocht hij nog van geluk spreken dat hij zich nog alles herinnerde van het betreffende weekend. Dat was bij Pete niet het geval geweest: die werd de volgende morgen wakker langs de kant van de snelweg, enkel gekleed met een kater. Menig bruiden vreesden terecht de beruchte bokkenfuiven: verhalen met ondertussen mythische proporties werden overgeleverd van generatie op generatie. Er gold immers maar één regel: géén poedelnaakte totem achterlaten in het bos. En zelfs die regel was eerst uitgetest op Vic vooraleer hij verboden werd.
‘Komaan Jack, hoe lang is het niet geleden dat wij mannen nog eens samen op stap geweest zijn’ zette Pete kracht bij. De eerste barsten in zijn verdediging waren een feit. Pete zei dan misschien niet veel, maar raakte meestal wel een gevoelige snaar bij Jack.
‘Ja schat, waarom niet? Je bent al in geen eeuwen weg geweest…’ deed zijn vrouw haar duit in het zakje. Ze had gelijk. Sinds hij tien jaar geleden samen met zijn broers een zaak gestart was, raasde zijn leven als een sneltrein aan hem voorbij. Elk vrij moment ging naar de zaak. Een impulsieve daad die al snel een eigen leven leidde. Wie had ooit gedacht dat hun doe-het-zelfzaak zo’n succes zou worden? Een jaar na opening barstte het pand al uit zijn voegen en lagen de uitbreidingsplannen al op tafel.
‘Oké ’t is al goed’ gaf hij schoorvoetend toe, waarop opnieuw spontaan gejoel losbarstte onder zijn vrienden.
‘Jack, ouwe jongen, wij komen je vrijdagavond ophalen en we gaan ons nog eens volledig laten gaan, total loss!’ tierde Jim.
‘Maar niet té laat, hé! Want zaterdagmorgen komen de nieuwe leveringen binnen’ morde hij nog terwijl een gevoel van spijt en verslagenheid hem nu al bekroop…
Enkele uren later bewonderde Jack zijn prachtvrouw aan de andere kant van de bar terwijl ze druk kletsend met haar vriendinnen toch een eerste geeuw slaakte. Toen ze zijn blik op haar voelde rusten, mimede ze ‘I love you’ naar de andere kant van de bar vooraleer ze afscheid nam van haar vriendinnen en hem met speelse blik naderde. ‘Ik ga naar huis, de meisjes zullen er ook bijna zijn…’ fluisterde ze hem in zijn oor. ‘Ga je mee?’ prevelde ze suggestief in zijn oor.
‘Zeg mannen,’ fluisterde Jim even later tegen de anderen terwijl Jack en zijn vrouw het café uit wandelden ‘willen we zijn oude koeien nog eens van stal halen?’
De anderen keken hem verdwaasd aan. ‘Wel, zijn oude lieven eens opzoeken? A trip down memory lane… Morgenavond vergadering bij mij thuis, bezorgen we hem een onvergetelijke avond’ grijnsde hij breed.