Hoe spannend, mijn eerste kampvuur! juichte Vicky stilletjes terwijl ze de gezelligheid van het kampvuur achter zich liet. Lang wakker blijven, in een fakkeltocht naar het kampvuur, hotdogs eten, gezellig met elkaar babbelen onder een dekentje, genieten van de stoere verhalen rond het kampvuur, gitaarmuziek op de achtergrond, knappe David die zijn slaapzak naast de hare geïnstalleerd had,… ze kon niet kiezen wat ze het leukst vond. Dit was ongetwijfeld dé spannendste avond in haar twaalfjarige leven!
Een koude rilling schokte haar lijfje terug in het moment terwijl ze de refter binnenstapte; eerst die trui vinden. Die had ik toch bij me? Zoekend tussen stoelen en banken hurkte ze neer. Achter zich hoorde ze gegiechel, voorzichtig draaide ze zich om. Enkele meisjes van de oudste groep hadden duidelijk de slappe lach, de tranen rolden over hun wangen. Keken ze in haar richting? Waren ze om haar aan het lachen? Terwijl de onzekerheid haar stilaan vervulde, kroop ze nog dieper onder de stoelen en sloeg haar ongeduld om in ergernis. Waar ligt die verdomde trui nu toch? vloekte ze binnensmonds.
‘Hey!’ riep een zware stem.
Afgaande op het geluid, stak ze haar hoofd uit boven de tafel en zag Vicky een boom van een kerel uit de oudste groep in haar richting zwaaien. Ze keek naar de oudere meisjes achter zich. Nee, die lachten onverstoord verder. Verbeeldde ze het zich of zag ze toch één van de meisjes haar richting uit kijken? Vicky begroef zich terug tussen de stoelen. Eindelijk, daar lag dat blauwe mormel! Met een opgeluchte zucht griste ze de trui van de stoel en keerde ze zich om richting kampvuur.
‘Hallo!’ sprak dezelfde stem opnieuw, de boom stond nu vlak voor haar neus.
Vicky stond aan de grond genageld. Wie was hij en wat stond hij daar te doen?
‘Leuk kampvuur, hé’ begon hij.
Vicky knikte enkel. Dat hij twee koppen groter was dan haar boezemde haar angst in. Ze voelde zich met de minuut kleiner worden. Zouden die meisjes hem gestuurd hebben om haar belachelijk te maken?
‘Jij bent nieuw, hé.’
‘Mmhh’. Nu kreeg ze het echt Spaans benauwd, haar hele lijf kwam stilaan onder hoogspanning te staan. Ze voelde zich altijd zo weerloos en klein rond grote kerels, één uithaal van hem en ze zou knock - out op de grond belanden, flitste intuïtief door haar hoofd.
‘Ja, jij bent die stoere’ glimlachte hij. ‘Je was me al eerder opgevallen. Vandaag zag ik zelfs enkele jongens uit je groep achteruit deinzen bij het moddergevecht.’ grinnikte hij. ‘Ik ben Jack trouwens’ stak hij zijn hand klungelig op.
‘Euh, ja… ik moet terug naar het kampvuur’ stamelde Vicky in de hoop zich snel uit het gesprek te wurmen. ‘Je stoer en sterk tonen, Vicky, zodat ze niet tegen je beginnen’, hoorde ze haar moeders stem in haar hoofd klinken. Nochtans had die façade haar moeder nooit beschermd. Ik moet hier weg! schreeuwde de stem in haar hoofd. Met een ruk draaide ze zich om.
‘Ga je mee op kamp volgend jaar?’ vroeg hij snel tegen haar rug.
‘Misschien wel ja, ’t was wel leuk’ mompelde Vicky meer in zichzelf dan tegen hem. Terwijl ze wegwandelde, voelde ze de spanning langzaam aan wegebben en haalde ze voor het eerst terug opgelucht adem.
Een jaar later bleek de boom er weer te staan op het kamp, nog steeds op zijn gewoonlijke plek, enkele meters rond haar. Maar sinds die avond van het kampvuur leek er iets veranderd: hij kwam steeds sneller dichterbij en ontdooide makkelijker. Zij daarentegen bleef toch enigszins hangen op het niveau van een doos schepijs: best eerst een kwartiertje wachten vooraleer je met de lepel in de buurt kwam.
‘Hey kleine’ hoorde ze de zware stem achter zich uitdagen. Nog voor ze zich omdraaide, wist ze gewoon dat die treiterige grijns weer op zijn smoel geplakt stond. En toch kon ze het niet laten, elke keer weer lokte Jack haar uit haar kot en liet ze zich op stang jagen nog voor ze goed en wel in de gaten had dat haar paard de sporen had gekregen. Ze gaf hem haar smerigste blik en toch viel er steeds meer voldoening op zijn gezicht af te lezen bij het zien van haar reactie. Wat was er toch mis met die kerel ?!? frustreerde Vicky zich.
‘Ze zeggen dat je een klein meisje bent met enkel een grote mond, niets meer…’ hield hij haar het aas voor.
‘Wie zegt dat?’ brieste Vicky woedend. En... ze hapte toe, grijnsde Jack.
‘Tja, zo wat iedereen eigenlijk. Niemand gelooft eigenlijk dat jij ballen aan je lijf hebt.’
Vicky probeerde haar gezicht in de plooi te houden maar Jack kende haar ondertussen maar al te goed om te weten dat hij touche had.
‘Moest je natuurlijk op de generale repetitie de onderbroek van de dirigent aan zijn pupiter laten bungelen, zou dat wel tellen als statement natuurlijk. Niemand zou nog aan je twijfelen.’ ging hij verder.
‘Mmhh, aanlokkelijk idee, ik denk erover na…’ grijnsde ze van oor tot oor. ‘Dag Boom.’
De volgende dag hield hij haar van op een afstandje nauwgezet in de gaten. Gelukkig vangen grote bomen veel wind, bedacht hij zich terwijl hij een hyperactief Duracell-konijn genaamd Vicky meermaals aan zich voorbij zag huppelen.
‘En, hoe vorderen de plannen?’ polste hij ‘s avonds terloops bij de afwas.
‘Fantastisch dank je, vanavond sla ik toe! Wacht maar af...’ pochte ze met haar neus in de lucht. Booms linker wenkbrauw was zo onder de indruk dat hij de hoogte in ging.
Enkele uren later vielen de slaapzalen één voor één in een diepe slaap. Tot er gegiechel en klungelig gestommel weerklonk uit één van de meisjesslaapkamers, gevolgd het schijnsel van een zaklamp, en een hoofd dat langzaam voorbij de hoek kwamen piepen.
‘Vicky, ik vind dit toch wel eng’ fluisterde een stem achter haar. Met kwade ogen en vinger voor haar mond draaide Vicky zich geruisloos om. Ze controleerde nog een laatste keer of de kust veilig was vooraleer ze als eerste de oversteek maakte naar de slaapkamers van de leiding.
Haar vriendin bleef als aan de grond genageld staan: ‘Vicky, ik heb het gevoel dat we bespied worden…’
‘Maar nee, we zijn hier helemaal alleen. Doe je mee of niet?’ gebaarde Vicky naar haar vriendin. Wantrouwig doch gejaagd rende het meisje naar Vicky toe.
‘Oké, de derde deur van links is die van de dirigent. Volg mij.’ Stilletjes opende ze de piepende deur en liet haar zaklamp door de kamer schijnen, op zoek naar haar schat. Enkele minuten later was de buit binnen en sloop het tweetal voorzichtig de kamer uit, de gang op. Deel 1 van de missie was geslaagd. Op naar het tweede doel: op kousenvoeten passeerden ze de refter, waaruit luid gelach weerklonk, richting de repetitieruimte waar de lege pupiter van de dirigent al snel haar blik ving. Triomfantelijk hing ze er het exemplaar met rode met gele sterren op, ze kon niet wachten om Booms verbijsterde gezicht te zien. Opgelucht ging even later hun eigen slaapkamerdeur dicht en schoten de vriendinnen van pure ontlading in de lach. De klik van de deur in het slot ging verloren in het onderdrukte gegiechel.
De volgende morgen werd Vicky wakker van paniekerig geroep. ‘Laat ons eruit!’ hoorde ze haar vriendin tieren. Met verdwaasde blik wreef ze zich de slapers uit haar ogen en vroeg ze wat er aan de hand was. ‘Onze deur is op slot!’ gilde haar vriendin hysterisch. ‘Iemand heeft ons opgesloten, en te horen aan de muziek is de generale repetitie al begonnen, we moeten ons serieus verslapen hebben!’ De situatie sijpelde stilaan tot Vicky door en ze begon mee te roepen en bonken op de deur tot ze plots een stem hoorden aan de andere kant van de deur.
‘Rustig, rustig, ik haal een sleutel om deze deur open te maken’ stelde de stem hen gerust. Even later zwaaide de deur open en zagen de meisjes in een verbaasde kok hun redder in nood. ‘Iemand heeft hier een grap uitgehaald, veronderstel ik? Haast je meisjes, want de repetities zijn al begonnen en de dirigent zag er niet gelukkig uit.’
Tien minuten later spurtten de meisjes de repetitieruimte binnen.
‘Ah, wie ons nu vereert met hun aanwezigheid! Wat is er, meisjes, jullie onderbroek was zoek?’ klonk de dirigent sarcastisch terwijl Vicky met open mond haar intieme goed aan zijn vinger zag bungelen.
‘Ik hoop dat het een propere is, Vargaz?’ vervolgde hij boven het gegniffel uit terwijl ze een ijzige blik op Boom wierp en toen geruisloos neerplofte op haar stoel.
Toegegeven, hij was er al snel aan verslaafd geraakt: als de furie in haar ontwaakte, was Vicky gewoonweg onweerstaanbaar sexy en mooi. Zijn allereerste keer vergat hij nooit, die intense blik van haar vurige ogen… Alles rondom hem vervaagde en hij voelde zich een gelukzalig moment gewichtloos, vooraleer hij zich in vrije val naar beneden voelde razen, afgaande op de zalige tintelingen in zijn buik. Vicky was als skydiven voor hem… één enorm verslavende adrenalinekick.
Maar toch moest hij het anders aan boord leggen want hij begon te vrezen dat ze hem enkel zag als een ordinaire pestkop. Maar hoe?
‘Hey kleine, ga je vanavond naar de fuif?’ liet hij nonchalant langs zijn neus weg vallen.
‘Waarom?’ kneep ze haar oogjes al wantrouwig dicht. ‘Wat ben je deze keer van plan? Als je mijn avond verpest, spreek ik niet meer tegen je voor de rest van mijn leven!’ beet ze hem toe en ze beende weg met haar vriendinnen in het kielzog.
Een diepe zucht ontsnapte hem. Tot zover mijn eerste poging, niet echt een succes...