Vive le vélo streek afgelopen zomer in Lochristi neer en Elodie Ouédraogo en Jeroom verkenden al joggend onze gemeente en stopten bij drie verwijzingen naar het Reynaertverhaal, om daar een deel van de vertelling te beluisteren. En wie vertelde een deel van dat verhaal in Hijftes dialect? Juist.
Het Reynaertverhaal voorlezen voor Elodie Ouédraogo en Jeroom (die net als een cocktail waitress in een Amerikaanse diner ook geen achternaam lijkt te hebben ) zag ik volledig zitten maar... de tekst werd het liefst voorgelezen in plaatselijk dialect en dat kon ik helemaal niet. De logopediste mocht dus opnieuw leren spreken, bij mijn stiefpa en ma. Het onder de knie krijgen van het Hijftes dialect maakte de ervaring toch wel behoorlijk spannend. Maar ik voelde me heel vereerd dat ik tussen twee reuzen van mannen (Bert Vervaet en Luc Van Autreve) in een spannend deel van het verhaal ten berde mocht brengen in mijn geboortegehucht, Hijfte. Studeren dus!
Achteraf gezien was mijn dialectuitdaging best grappig want Bert had een verbod gekregen van zijn vrouw om in het dialect te vertellen en van de drie vertellingen bleek de mijne het moeilijkst verstaanbaar. Terwijl ik vertelde zag ik Jeroom heel intens naar mij kijken, ik dacht: 'Wauw, hij gaat volledig in het verhaal op!' Bleek achteraf dat hij waarschijnlijk probeerde te liplezen in de hoop dat hij dan wél een woord zou verstaan van wat er uit mijn mond kwam. Het enige wat hij verstaan had was dat het verhaal over een 'beer' ging. En zelfs dat klopte helemaal niet, het personage heette Tibeert de kater ('koadre' uitgesproken in het dialect). Vandaar dat ik achteraf de castratie nog eens uit de doeken deed. Ik denk dat ook Jeroom graag de ondertiteling gehad had.
De kennismaking met Elodie en Jeroom was wel heel tof: Elodie is een heel lieve en grappige vrouw (moet ook wel als je samen bent met Jeroom). Hij hield zijn droge imago hoog.
Ik heb zo de vreemde (noem het gerust: impulsief, bizar,...) gewoonte soms een reverence te maken bij een kennismaking. Ja, je leest het goed: ik maak soms een buiging en ga letterlijk door de
knieën. Dat kan evengoed voor een kleutertje zijn als voor een BV, het is een impulsief gegeven... Ik maakte dus ook een reverence voor Elodie en Jeroom toen zij aangelopen kwamen.
Waarop Jeroom droogjes opmerkte: 'Kan jij niet dieper buigen?'
Kijk, bij zo'n reactie krijgt mijn trots de bovenhand dus kaatste ik terug: ''Als jij effectief het hele eind had gelopen, in plaats van uit de auto te stappen en de laatste vijf meter te joggen, zou ik wel een diepere buiging voor jou maken ja".
Met verraste blik knikte hij naar mij.
Toen ik even later mijn verhaal gebracht én vertaald had, was hij verrast over hoeveel gruwel het verhaal bevat. Zijn gezichtsuitdrukking zag eruit alsof hij de castratie zelf aan het beleven was. Grappig zicht. Ondertussen had de fanclub - mét zelfgemaakte slogan 'hup mama hup' - aan de zijlijn verzameld. Mijn fanclub wel te verstaan, niet die van Jeroom of Elodie. Toen de opname erop zat, kreeg ik zowaar een reverence van hém. Met een glimlach op de lippen keerde ik terug naar mijn fanclub.
Het werd een unieke ervaring en vooral heel leuk om te doen. Terwijl ik me 's middags professioneel liet schminken (waarvoor veel dank, Annastasia Pangratis!!) realiseerde ik me iets: diezelfde dag, negen jaar eerder, zat ik ook in de kappersstoel, voor mijn huwelijk (met een veel knappere man dan Jeroom). Wat deze dag echt bijzonder maakte: ik was buiten m'n comfortzone gegaan en had mezelf overtroffen en dat is een machtig gevoel. Iets wat Katleen van het Proef Centrum voor Sierteelt (PCS) ook begrepen had... Nieuwsgierig?