Weet je was onmisbaar is in mijn keuken? Niet m'n koffiezet of de oeverloos gerepareerde waterkoker...
Nee, het zijn m'n sinaasappelpers en toaster. Dat klinkt jou waarschijnlijk allesbehalve belangrijk in de oren maar voor mij zijn ze pure jeugdnostalgie...
Toen mijn broer en ik als kind bij ons meme en pepe bleven slapen, kregen we 's morgens steevast versgeperst fruitsap en toastjes met smeerkaas voorgeschoteld, à volonté! En dat terwijl we TV mochten kijken (Filmnet nog wel, in een niet zo kindgericht televisietijdperk). Dat we wel enkele uren zoet waren, hoeft geef verdere uitleg. Was het pedagogisch verantwoord? Niet echt, waardoor ik nu zelf de tv - tijd bij m'n kinderen bewust afbaken.
Maar gedachten aan toastjes smeerkaas en versgeperst fruitsap maken me nog steeds warm vanbinnen en ons ontbijt een feest. Al verkies ik nu eerder mijn stiefpa's zelfgemaakte pruimenconfituur op de toast. Maar ssst, dat mag ik niet te luid verkondigen want alles waar ik verlekkerd op ben wekt de nieuwsgierigheid van m'n dochters, en eens zij de smaak - en de pot - te pakken hebben, blijft er niet veel meer over. En het fruitsap wordt nu meestal vooraf gegaan door een lekkere thee in een 'Niks moet, niksen mag' - tas, iets waar ik me elke dag weer dien aan te herinneren, hoewel dat een moeilijke is op mijn zes werkdagen. Bij een luxe - ontbijt verschijnen er ook versgebakken koffiekoeken uit de oven. Toegegeven, een luie - wijven - oplossing uit de diepvries maar kom...
Mijn meme gaf ons haar liefde voor eten door, samen tafelen en emo - eten: 'Heb je een buis op je rapport? Ik zal een taart bakken, jong'. Toegegeven, het was meestal niet zo romantisch als het hier nu klinkt. Ik mis het niet dat ze op haar wafelbak stiekem telde hoeveel wafels je al gegeten had en er sowieso nog één onder je neus schoof nadat je zei dat je genoeg had. Om nog maar te zwijgen over haar rondgang met de koffiekoeken nadat de broeksknoopjes al waren opengezet. Maar kom, families zijn niet perfect. En zo dek ik mezelf al in voor het geval ik later zelf misschien nog erger word. Dat samen tafelen is nog altijd een belangrijke bij mij thuis, het zijn zo de momenten van overleg waarin knopen doorgehakt en ideeën uitgewisseld worden, noem het gerust een familieraad.
Maar ook als ik bak en mijn grote en kleine aasgiertjes rond me beginnen te zwermen met de begerige 'Wat ga je maken?' - blik in hun ogen, denk ik terug aan dat spannende gevoel als ons meme bakte of mijn mama gebakken had en we het gebak al roken zodra we thuiskwamen. Dat zijn herinneringen die bijblijven en ik mijn kinderen ook meegeef. Dus ja, het wordt mijn schuld als ze boefertjes blijven.