Achtung Herr Mystt

Ik ben de moeder van een bijna tienjarige blonde dochter wiens grootste wens is om op een dag wakker te worden met zwart haar. In afwachting hiervan schilderde ze een keertje haar huid zwart waardoor ze veranderde in een blondharig blauwogig zwart monstertje dat schrik kreeg van haar spiegelbeeld. 

'Rauw!' hoor ik achter mij roepen terwijl ik weg stap en ik draai mij om. 

'Hebt ge 't tegen mij?' vraag ik verbaasd. 

Omdat iemands verhaal nimmer zo simpel klinkt als andermans oordeel ...

Van het passionele lipstickrood dat vleugels geeft tot een grenadinekleurige aquarel voor ingedommelde oude mensen lijkt de keuze snel gemaakt. Maar mispak u niet, hun vuur zit in de familiefoto aan de muur. Omdat liefde zo vol is als twee mensen erin steken. 

Het is zondagmiddag en ik lig lekker warm ingeduffeld in m'n fleecedekbed in de zetel mét zelfs de kerstsokken van m'n uithuizige dochter. Tja, als de kat van huis is, dansen haar sokken... Hoewel, eigenlijk is het heel wat minder. Als m'n andere baristadochter mij een thee met honing brengt tegen de keelpijn en de hoest besef ik dat ik meer gloei dan de thee in mijn handen. Mmhh...  ik versta toch iets anders onder cocconen.  Maar toegegeven, was ik nu niet ziek geweest, lag ik ook nu niet te cocconen. Nee, ik ging gezellig kletsen met mijn vriendin met een theetje erbij terwijl mijn dochter met haar peter eclairs bakt. Klinkt hemels toch...  Of ijl ik door de koorts?

Dit schooljaar dompel ik kinderen van de aanvangsklas (niveau eerste leerjaar) twee keer per week onder in een taalbad. Figuurlijk uiteraard, letterlijk gebeurt alleen in Guantanamo Bay en spionagefilms (eigenlijk zit hier genoeg voer voor een schrijfsel maar kom, niet deze....)