Enkele nachten geleden was ik met mijn gezin op een trouwfeest. De bruid droeg een heel aparte trouwjurk: met grijze blinkende lovertjes en achteraan een gat erin, omdat ze geen jurk wou zoals de anderen.
Het was een heel gezellig feest: mijn kinderen liepen uitbundig rond tot ik even later onze jongste uitgeteld zag slapen op de buik van een slapende vriend van mijn man. Het zag er zo'n vredig tafereeltje uit. Tot ik besefte dat er thuis een foto hangt van die vriend, een doodsprentje.
Onthutst zocht ik mijn man met het dilemma: is hij nu dood of levend? Want hij ligt daar toch te slapen met onze dochter op zijn buik? Op dat moment realiseer ik me: ik ben aan het dromen... Zo'n droom waaruit je wakker schiet en die nog een tijdje blijft nazinderen in je lijf omdat hij zo echt aanvoelde.
Bizar gevoel op dat moment maar tegelijkertijd ook een warm want het was wel leuk om die vriend terug te zien en samen te lachen en te babbelen. Want in werkelijkheid hadden we hem al een hele tijd niet meer gezien. Zijn overlijden was een schok geweest.
Ik vind het wel een mooi gedachtengoed dat onze dierbaren niet volledig verdwenen zijn uit onze gedachten, ons leven. Hoe hun typische manier van zeggen, doen, zijn zelfs terug heel levendig aanvoelt.
Sommige mensen hebben helemaal geen dromen nodig en praten nog geregeld tegen hun overleden echtgenoot of vriend(in),... Zelf heb ik dat ook ervaren met een vriendin maar een droom voelt toch nog echter. Hoewel ik hier geen pleidooi wil voeren om overledenen terug op te zoeken in dromen - het lijkt me geen gezonde hobby, zelfs geen seances - voelen ze terug dichtbij en dat geeft een warm gevoel vanbinnen.
Zijn doodsprentje hangt nog steeds aan onze magneetpaal maar hoe leuk dat we Johan toch nog kunnen zien en met hem kunnen praten (als hij wakker wordt in m'n droom natuurlijk).