Gewoon schrijven... zonder je vingers van het klavier te lichten, alle hersenspinsels onverbloemd op dit digitale blad uitgieten, zonder aarzeling of filter. Gewoon alles wat in me opkomt hier neerpoten. Hoe moeilijk kan het zijn, denk je toch? Al weken vermijd ik dit digitale blad. Omdat de inspiratie me er niet naar de tafel toe trekt?  Of omdat dit lege blad meer angst dan plezier inboezemt?

Wat kan een mens zijn eigen grootste vijand zijn, gewoon door geconfronteerd te worden met zichzelf. Alsof je in de spiegel kijkt en blijft kijken tot de glimlach vervaagt en je eigen ogen je blijven aanstaren en je ziel in staren. Een heel confronterende ervaring in mijn ogen. In een relatieprogramma moesten koppels volgende oefening doen om verbinding met elkaar te maken: gewoon vijftien minuten lang in elkaars ogen kijken zonder een woord te zeggen. Lijkt simpeler dan het daadwerkelijk is. Menig mensen beginnen te lachen vanwege die intimiteit, verbreken het oogcontact omdat het te diep binnenkomt of dicht komt bij hun binnenste.

Na het oppervlakkige observeren van m'n haren en gezicht verdiept m'n blik zich in m'n terugstarende ogen. En die ervaring is meestal een heel confronterende, alsof je je nergens meer kan achter wegsteken maar jezelf ziet zoals je diep vanbinnen bent. Vaak komen dan onzekerheid en kwetsbaarheid bovendrijven maar ook warmte, mildheid en schoonheid. Kortom, graag zien.  Een van de belangrijkste dingen in het leven is jezelf graag kunnen en willen zien. Spijtig genoeg soms geen evidentie maar wel een noodzakelijke om gelukkig te kunnen zijn. Want we kunnen maar liefde toelaten van een ander als we het onszelf gunnen om graag gezien te worden. 

Een tijd geleden lees ik een boek over een conservatief Siciliaans dorp in de jaren '60. De uitspraken doen me denken aan mijn meme als ze over haar jeugd sprak, aan de uitspraken van haar eigen moeder. Het was een wereld vol verbod en regels voor vrouwen waarin harde woorden sneller uitgedeeld werden dan warme, jezelf zo klein mogelijk maken, je leven lang boete doen voor fouten, 'je lot ondergaan'. Een plek waar je makkelijker je grootste cynicus werd dan je grootste vriendin. Gelukkig is de wereld al een stuk warmer geworden sindsdien, letterlijk en figuurlijk dan. Naarmate m'n meme moeder, grootmoeder en overgrootmoeder werd, werd zij ook milder en zachter. Ze zei ooit dat het met ouder worden duidelijker wordt wat belangrijk is:  doe dingen waar je gelukkig van wordt, wat de mensen zullen zeggen doet er steeds minder toe.