Geboren in dit seizoen dat mij kleurt, van mijn bruine haren en kakigroene ogen tot m'n herfsttintige kleren kan ik me er fleecegewijs niet in wentelen zoals vriendinnen die dromen van boswandelingen in de herfst.
Al heeft het ook zijn charmes, toegegeven. Kijk, mijn biologische klok heeft lak aan het winter- of zomeruur en wekt me steevast rond 6:30. Zoals nu dus, in mijn eindelijk ziektekiemvrije lijf. Terwijl de rest van ons huis nog in diepe winterrust verkeert, geniet ik van de stilte in en om me heen. Alle lichten aansteken als een verlaten huis dat afbrekers afschrikt is niet echt m'n ding. Dan steek ik liever m'n kneusjes van kaarsjes aan die nooit gefotografeerd worden voor covers van chique interieurmagazines. Het aansteken van zo'n kaarsje blijft me wel iets magisch. Ik weet het, ik val in herhaling (kracht van een kaarsje). En in die magische stilte kruip ik terug in m'n digitale pen, zoals nu. Waar het winteruur al niet goed voor is...
Ik snap de autumnlovers wel: als een stralende herfstzon je gezicht verwarmt en de bomen je overweldigen met alle varianten oranje, geel en rood steekt de lente jaloers haar bloesems uit, strooit winter arrogant zijn sneeuwvlokken uit en breekt bij zomer het zweet uit. Ironisch genoeg laten berken me het hardst niezen maar ook het meest verwonderen om hun schoonheid. Haat en liefde vervat in éénzelfde boom.
Toen storm Ciaràn door ons land woei werd Gregorius getrakteerd op een geweldig tafereel: blaadjes in alle kleuren van de herfst werden van bomen gerukt en hoog de lucht in geblazen. In al zijn hevigheid blies Ciaràn ze alle richtingen op. Alsof ik in een sneeuwbol zat, hevig door elkaar geschud door een kleuter. Zo sprookjesachtig en hypnotiserend.
De ochtend kraakt onder m'n voeten terwijl ik de ochtendrush nog van me afschud en me naar binnen haast, m'n bolster uittrek, de nestwarmte in. In de keuken word ik overspoeld door een stralende herfstzon. Prompt zak ik op een keukenstoel neer. Ik val stil. Letterlijk. Alleen mijn ademhaling en vermoedelijk ook mijn hart blijven rustig doorgaan. Pff de strevers... ze voelen zich graag levensnoodzakelijk.
Ik doe m'n ogen dicht en voel de zonnestralen op mijn oogleden schijnen tot een oranjerode gloed in al haar schakeringen op mijn netvlies beweegt. Ik voel en zie warmte, hoor een boiler en een aquariumfilter zoemen, elk op hun eigen frequentie maar voor de rest is het stil. Lang geleden dat het zo zalig leeg was in m'n hoofd. Ja, 'leeghoofd' klinkt mij nu zalig in de oren. Mijn schouders, armen,... m'n hele lijf voelt zwaar, moe.Terwijl ik dit typ tintelen de vingers in m'n linkerhand.
Op de tafel voor me ligt een lange lijst met kleine boodschappen die gisteren, vorige week, vorige maand daar ook al stonden. 'Ze ligt daar goed' flitst door m'n hoofd en ik laat ze terug los. 'Wat wil je vandaag graag doen?' vraagt een nieuwsgierig stemmetje in mijn hoofd. Cello oefenen, taart bakken, lezen, zwemmen, een warm bad nemen, cadeautjes inpakken,.... al die dingen waar ik me aan oplaad maar maar meestal toch als eerste laat. Omdat die rush zich zo moeilijk laat afschudden. Chance dat de natuur ons soms eens kan laten stilstaan, soms letterlijk op de rem laat staan en laat genieten van wat is.