Dit schooljaar dompel ik kinderen van de aanvangsklas (niveau eerste leerjaar) twee keer per week onder in een taalbad. Figuurlijk uiteraard, letterlijk gebeurt alleen in Guantanamo Bay en spionagefilms (eigenlijk zit hier genoeg voer voor een schrijfsel maar kom, niet deze....)
De afgelopen twee weken mocht ik me op het werk onderdompelen (blijkbaar blijf ik maar dompelen in mijn bad, waar ik wel erg veel van hou) in thema Sint. En gezien liedjes een hele goeie manier zijn om taal aan te brengen herwerkte ik liedjesteksten voor de beginnende lezers en beeldde ik de teksten uit voor de starters en dit alles in zo'n vlot tempo! Met elk lied speelde ik een laagje uit - op tijd gestopt uiteraard - het had een warm-up voor een work-out kunnen zijn of... mijn vapeurs zijn begonnen.
Thuis martelde ik mijn gezin tot waanzin met Sintliedjes want op donderdag had ik een verrassing in petto voor de leerlingen: Sintliedjes spelen op m'n cello. Al drie jaar lang jengel ik bij m'n cellojuf rond deze periode om Sintliedjes in te oefenen want hoe eenvoudig ze ook klinken, ze laten zich niet allemaal even gemakkelijk spelen. Vorig jaar zou ik al in de klas spelen maar kreeg ik op het laatste moment de poepers want... ik kon de nummers nog niet goed genoeg. Een nieuw jaar, een nieuwe poging dus. Man, wat was ik zenuwachtig. Ik speel ook altijd slechter voor publiek dan thuis, dus heb ik ze vooraf uitgelegd dat een juf ook een leerling kan zijn.
Bij binnenkomst keken ze al gebiologeerd naar m'n rug: Wauw, juf Evy heeft iets op haar rug dat groter is dan haar. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk maar.... vanuit kinderperspectief alsnog indrukwekkend. Alle ogen op m'n zwarte kist gericht vroeg ik wat er zou kunnen inzitten. 'Een gitaar?' probeerde eentje. Toen ik grinnikend 'nee' zei probeerde hij nog een keer met : 'een grote gitaar?' Aan verbeelding geen gebrek...
Al klonk heel af en toe een noot onzuiver, ik kreeg de magie van m'n cello wel overgebracht aan de kinderen. Zelfs de jongen in de rustzitzak die regelmatig om time-out vraagt bleef bij de les. Enthousiast zongen ze mee zodra ze ontdekten welk liedje het was. Klonken ze in het begin nog stil, met een kleine aanmoediging brulden ze het uit: sommigen uit het hoofd, anderen door de tekst mee te volgen aan bord. 'Nog een liedje!' stuiterde er eentje naast me. Ik betrapte mezelf op een glimlach bij zoveel gedeeld plezier. Want daar draait het écht om: samen zingen, amuseren en met anderen connectie maken. Allez chantez in het mini. Bij een minder bekend nummer was het de beurt aan de juffen - vier vrouwen sterk - die ook glunderden tijdens het zingen. Helemaal opgeladen vloog het zangmomentje voorbij.
In de wandelgangen werd ik tegengehouden door de kleuterjuf van de kinderen met autisme: of ik in haar klas ook eens wou langskomen. Hoewel ze door autisme veel meer in hun eigen wereldje vertoeven is muziek vaak een toegangspoort tot contact. Om de beurt eens voelen aan de strijkstok met zachte paardenharen (na de geruststelling dat het paard niet dood moet om de haren af te staan), daarna eens samen proberen muziek maken met de strijkstok (toegegeven, bij sommigen was dat een klein gevecht, gelukkig stond er een juf achter hen om ze af te remmen) en uiteindelijk samen in de kring, met een hand op de klankkast de muziek doorheen de cello en hun handje voelen trillen. Verwonderde oh's en ah's terwijl de ziel van m'n cello spreekt. Onlangs ontdekte ik dat elke cello een ziel heeft: het houten verbindstuk tussen de voorstuk en achterstuk van de klankkast dat het geluid versterkt en voller maakt. Met mijn levendige voorstellingsvermogen is dat uiteraard nog maar het begin: elke cello brengt immers een andere klankkleur voort, vraagt een unieke manier van spelen vraagt, ... noem het gerust: een eigen ziel.
Enkele juffen hadden hun verzoekjes voor kerst al klaar. Zo'n flexi-job voor de feestdagen zie ik eigenlijk wel zitten. Binnen een paar weken dus m'n kerstelfenpakje uithalen ;)