Het is zondagmiddag en ik lig lekker warm ingeduffeld in m'n fleecedekbed in de zetel mét zelfs de kerstsokken van m'n uithuizige dochter. Tja, als de kat van huis is, dansen haar sokken... Hoewel, eigenlijk is het heel wat minder. Als m'n andere baristadochter mij een thee met honing brengt tegen de keelpijn en de hoest besef ik dat ik meer gloei dan de thee in mijn handen. Mmhh... ik versta toch iets anders onder cocconen. Maar toegegeven, was ik nu niet ziek geweest, lag ik ook nu niet te cocconen. Nee, ik ging gezellig kletsen met mijn vriendin met een theetje erbij terwijl mijn dochter met haar peter eclairs bakt. Klinkt hemels toch... Of ijl ik door de koorts?
Gezien ik alles behalve wil moederen als ik ziek ben verplaats ik me spontaan in mijn veertigjarig jongere versie (2 jaar dus). Chance dat mijn gezin dat ook doorheeft of ik lag 'oh, wat was ik eenzaam, eenzaam,...' te zingen in mijn bed of zetel.
'Laten we naar een filmpje kijken' stel ik voor... Blijkt dat mijn benevelde brein nog net 'Winnie De Poeh : een gelukkig Poeh- jaar ' aankan waar zelfs m'n negenjarige dochter al vrij oud voor is maar ze heeft al door dat je zieke mama's vooral zoet wil houden. Ik herinner me eigenlijk niet of ik als kind zelf naar Winnie de Poeh keek, het feit dat dit nog een getekende tekenfilm is maakt me al nostalgisch.
Terwijl alle vrienden van Poeh op het scherm verschijnen blijkt de analytische therapeute toch nog ergens aanwezig te zijn. Dat Teigetje eigenlijk een ADHD'er is met een spraakgebrek en Ie-joor er behoorlijk depressief bijloopt (behalve als hij een suikershot kreeg van Winnies honingpot) en dat Knorretje naast zijn minderwaardigheidscomplex aan zijn brievenbus te zien vermoedelijk dyslexie heeft of oké oké... misschien gewoon nog niet rijp is om te leren schrijven. Maar dat Winnie een suiker- en misschien wel een eetverslaving heeft staat als een paal boven de sneeuw. Langoor neemt spontaan altijd de leiding omdat hij dat mogelijk op jonge leeftijd ook al moest doen (parentificatie). Of... ik ben teveel aan het ijlen van de koorts en kom tot het inzicht dat ze gewoon een bonte mengelmoes zijn, net als onze eigen mensenfamilies.
Als Pooh en zijn vrienden hun verlanglijstje voor kerst schrijven komt het kapitalistische kantje even om het muurtje piepen. Een ratrace die ik in het echte leven ook vervloek: vanaf begin tot eind december hou ik lijstjes bij van welke pakjes al in orde zijn (ook die die de Sint bij opa's en oma's brengt) en welke nog gehaald moeten worden. Stress. Vroeger leerde oma mijn dochters een liedje: 'cadeautjes heb je nooit genoeg'... ik moedigde ze nooit aan met 'bis!' want ik had toen al een hekel aan dat lied.
Als Poohs brief niet bij de kerstman geraakt (sorry, SPOILERALERT) eindigt kerst zonder cadeautjes voor de bonte bende en hebben ze enkel elkaar nog. Algauw beseft Pooh dat de feestdagen daar echt om draaien, doet me een beetje aan coronatijd denken toen we gewoon opgelucht waren als iedereen gezond bleef. En als Janneman Robinson Poeh een dikke knuffel geeft is Kerst gered: met de feestdagen koesteren we wie we nog bij ons hebben en wie spijtig genoeg niet meer. Dus als ik dit jaar om mijn Poeh knuffel voel ik me even gelukkig als Janneman Robinson...